Blog

Na mijn coming out in 2014 waren de eerste maanden euforisch. Ik was zó blij met mijn vrijheid. Niet meer doen alsof, maar echt mezelf kunnen zijn. Vrij snel werd ik voor het eerst verliefd op een man – maar dat eindigde in een afwijzing. Een afwijzing die zeer deed maar waar ik hem tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben. Dat moet ik misschien uitleggen. Als hij en ik in een relatie waren beland dan had ik mijn rouwproces uitgesteld, weggestopt maar had dat proces onbewust wel meegenomen onze relatie in. En dat is niet zo’n goed begin voor een prille relatie. Het rouwproces had zich uiteindelijk gemeld en dan had ik mogelijk niet geweten waar dit nare gevoel vandaan kwam. Mijn zoektocht was er moeilijker door geworden. Nu kwam ik mede door deze afwijzing in mijn rouwproces terecht. Ik wist nu eigenlijk meteen waar het merendeel van dit verdriet en de boosheid vandaan kwam. Namelijk ruim twintig jaar niet mezelf kunnen zijn en knokken tegen wie ik wel was. Namelijk de homo die ik zó niet wilde zijn. Nu ik dit wist kon ik aan het werk met mezelf en mezelf echt accepteren en de trotse homo worden die ik nu ben.

Maar hoe werkt nou zo’n rouwproces. Het werkt eigenlijk niet anders dan bij welk rouwproces ook. Ik leg het je uit.

Ontkenning.

In deze fase van rouw bescherm je jezelf door de waarheid af te wijzen. Je wil nog niet geloven dat je toch echt op mannen valt. Je kan de realiteit nog niet onder ogen zien. Niet omdat je het niet wil zien, maar omdat het voor jou nog te groot en overweldigend is. Er gaat ook veel veranderen in je leven nu je erachter bent gekomen dat je op mannen valt. Door de realiteit niet volledig te zien is het voor jou behapbaar. Laat je de realiteit gedoseerd toe. Steeds een beetje. Hiervoor is geen tijdlijn te geven – het overkomt je.

Protest of boosheid.

Deze fase weet ik nog zó goed. Ik was heel boos. Waarom kon mijn leven nou eens niet gewoon normaal zijn. Waarom moest bij mij alles anders. Ik was boos op mijn omgeving, en op de man in kwestie (volledig onterecht). In deze fase hoeft de boosheid die je voelt niet logisch of terecht te zijn. Dat had ik eerder willen weten, schrijf ik nu met een grote glimlach om mijn mond. Want ik was boos, strijdvaardig en woedend soms. En vaak onterecht of onlogisch. Waarom ik? Waarom lijkt het voor iedereen zo makkelijk te gaan en voor mij niet? Waarom was ik niet gewoon hetero, zoals iedereen in mijn omgeving? En bij mij kwamen (eindelijk) mijn tranen los. Ik heb al de jaren ervoor niet kunnen huilen. Geef ook deze de ruimte.

Onderhandelen en vechten.

In deze fase probeer je te onderhandelen of ga je in de vechtstand. Vaak ligt hier een vorm van schuld onder.  Je voelt je schuldig naar je vrouw en/of kinderen of je omgeving. Want ook voor hen verandert er veel. Je vraagt je mogelijk af ‘stel nou dat ik niet verliefd was geworden op die ene man’ of ‘had ik het niet nog een keer moeten proberen om deze gevoelens weg te drukken, het is mij toch al eerder gelukt’. Tot het moment dat jij je realiseert dat je in elke vezel van je lijf die mooie lieve homoman bent. En dat dat je gelukkig maakt. Dat je jezelf bent. Een mooier cadeau kan je jezelf én je omgeving niet geven!

Verdriet en depressie.

Zoals ik al schreef kwamen bij mij ook de tranen los. Het verdriet dat ik zo lang opgekropt had. Bang voor wat er komen zou omdat niemand mij kon vertellen wat er allemaal zou veranderen voor mij. Hoe mijn leven er nu uit zou komen te zien. Het plaatje dat ik jaren voor ogen had, huisje-boompje-beestje, was voor mij niet meer weggelegd. Momenten van niet meer weten wat te doen. Gevoelens van schaamte en spijt. Schaamte naar mijn ouders, zij werden nu ‘regenboog ouders’. Daar schaamde ik mij voor dat ik ze dat aandeed. Ondanks dat ze altijd hele trotse regenboog ouders zijn geweest. Spijt naar mezelf, had ik niet eerder uit de kast kunnen komen zoals mij dat gezegd werd. Ik omarmde uiteindelijk mijn anders zijn. Het aanvaarden kon beginnen.

Aanvaarding.

Het aanvaarden dat ik op mannen val ging de eerste maanden na mijn coming out heel goed. Trots op mijn homo zijn. Op het moment dat ik afgewezen werd ging bij mij de beerput los. Het verdriet van al die jaren niet mezelf kunnen zijn, het vechten tegen vooral mezelf. Het verlies van het plaatje dat ik zolang nagestreefd had. Nadat ik kon aanvaarden dat dit voor mij niet weggelegd was. Mijn leven zou er anders uit gaan zien dan het standaard plaatje. Ik begon mijn andere plaatje te accepteren. En mijn verdriet kon er eindelijk uit. Ik begon steeds vaker mijzelf te zien als die mooie lieve homo die ik ben zoals ik dat in de eerste maanden na mijn coming out al deed maar nu ontdaan van de ballast. De beerput had ik opgeruimd. Ik ga verder met mijn nieuwe leven. Mijn passende  homo leven en dat is goed, heel goed.

Rouw hoort erbij.

Je bent erachter gekomen wie je echt bent. En dat is fantastisch. Het is zo’n gevoel van thuis komen….Het zó fijn om dit te ontdekken. Ook rouw hoort hierbij.

De rouw begint eigenlijk al bij het moment dat je twijfels krijgt of je niet op mannen valt. Dan begint het proces al te lopen. Rouw is voor iedereen anders. Dat geldt voor de mate van rouw waar je doorgaat maar ook voor de fases. De fases van rouw zijn geen rechtlijnige opeenvolging maar lijken meer op een doolhof. Je kan heen en weer gaan tussen de fases. Neem hier de tijd voor. Geef tijd de tijd en gevoel de ruimte.

Hoe accepteer ik mijn homoseksuele gevoelens?

Veel mannen vinden dit moeilijk. Eigenlijk willen ze helemaal niet homo zijn. Ik hoor en zie het veel. Ik heb zelf ook in het begin – toen ik erachter kwam dat ik mogelijk homo zou zijn – vaak gedacht dat als er een middeltje zou zijn dat mij hetero zou maken ik alles zou hebben geslikt.

Je wil niet anders zijn, je bent bang dat je er niet meer bij zal horen. Je hebt er moeite mee dat je niet meer in het standaard plaatje mannetje-vrouwtje-kindjes gaat passen. Dat is niet meer op die manier voor jou weggelegd. Mannetje-mannetje-kindjes wel, maar dat is wennen, je denken moet daarin om. Je kan de consequenties die je homo zijn heeft op je leven niet overzien. Hierin maakt leeftijd niet uit. Of je nou 18 of 99 jaar bent.

Acceptie, geef tijd de tijd.

Je gevoelens voor mannen zitten in je genen, daar is niets aan te veranderen. Het belangrijkste om te accepteren dat je (ook) op mannen valt is tijd. Geef tijd de tijd en gevoel de ruimte. Je leven gaat anders worden dan het standaard plaatje dat je bedacht had of van je verwacht werd. Dat is wennen, geef jezelf hierin de tijd. Je belemmerende gedachten moeten omgezet worden naar helpende gedachten. Want er is iets waardoor je je gevoelens voor mannen niet kan accepteren. Het is belangrijk dat je dit gaat onderzoeken en weer gaat leren voelen. Je geaardheid ligt op gevoelsniveau. Wees in deze periode mild voor jezelf. Er zit geen standaard tijdspad aan. Het is voor iedereen anders. Voor de een is het zo gebeurd en vallen alle puzzelstukjes makkelijk in elkaar. Voor de ander is het een hele strijd en kost het soms jaren voordat je erachter bent hoe het voor jou zit. Wie je in de kern bent. Onthoud: alles is goed. Je kan dit niet fout doen.

Twijfels onderzoeken.

Je kunt je gevoelens voor mannen pas accepteren als je voor jezelf de bevestiging hebt gekregen op gevoelsniveau dat je toch echt op mannen valt. Wanneer je deze bevestiging niet hebt gekregen en je blijft twijfelen dan blijf je in rondjes draaien. Alle vragen die je hebt zullen terug blijven komen. Wat als ik hem nou niet ontmoet had…? Wat als ik meer mijn best had gedaan…? Wat als….?

Daarom is het belangrijk dat je voor jezelf de helderheid krijgt, op gevoelsniveau, dat je homo of biseksueel bent. Dit kan door middel van gesprekken met een geaardheidscoach. Hij/zij kan je -met de juiste technieken- helpen om weer te leren voelen en alle belemmeringen op te lossen. Lezen kan je ook helpen. Door het verhaal van een ander te lezen kan je mogelijk jezelf herkennen. Ontmoet andere homomannen.

Gun jezelf de tijd om grondig te onderzoeken wie je bent. Onderzoek de oorzaak waarom je het zo moeilijk vindt om te accepteren dat je op mannen valt. Wanneer je jezelf deze investering gunt dan merk je vanzelf dat je steeds meer helderheid krijgt, je steeds meer jezelf wordt.

Wat is de oorzaak?

Je gevoelens voor mannen zijn niet raar. Als je dat voor jezelf weet kan de acceptatie beginnen. Je hoofd vertelt je elke keer weer dat je deze gevoelens niet wil voelen. Je hoofd kan hier heel hardnekkig in zijn. Dat je je heteroleven wel vol kan houden zoals je dat al zolang hebt gedaan. Je gevoelens voor mannen weer wegdrukken. Dat je echt wel weet dat het voor andere mannen zo kan werken maar jouw situatie is toch echt anders. Ik hoor het zo veel. En heb het zelf ook zoveel gedaan.

Je kan je hoofd een handje helpen om je gevoel/intuïtie de ruimte te geven door gesprekken met een geaardheidscoach.

Hij/zij kan je helpen te achterhalen waarom je het zo moeilijk vindt om homo te zijn. Want waar ben je precies bang voor?

• Ben je bang er niet meer bij te horen? Dat je mensen verliest?
• Ben je bang dat je leven moeilijker wordt? Dat je minder wordt geaccepteerd?
• Ga ik die leuke man dan wel vinden? Of blijf ik nu alleen?
• Ben je bang dat je anderen pijn gaat doen door jouw keuzes?
• Ben je bang voor de consequenties voor je huidige vrouw, je kinderen, je ouders, je vrienden?

Als je erachter komt dat je op mannen valt raak je het plaatje kwijt dat je in je hoofd had, daar mag je bang en verdrietig over zijn. Verdriet is normaal, druk het niet weg.

Kortom.

Gun jezelf de investering om grondig uit te zoeken wie je bent. Gun jezelf de tijd om te accepteren dat je op mannen valt. Geef tijd de tijd en gevoel de ruimte. Wanneer je dit jezelf gunt dan zal je vanzelf merken dat jij jezelf als die mooie homo gaat zien. Want dat ben je!

Inzicht, Erkennen, Herkennen, Veranderen.

Je merkt dat het niet lekker loopt, dat je tegen problemen aanloopt. Je hebt depressieve gevoelens. Er moet iets veranderen want dit gaat niet goed zo. Maar hoe doe je dat? Hoe kom je tot die verandering. Om tot deze verandering te komen doorloop je de volgende stadia. 

Inzicht.

Inzien dat er een probleem is waar je mee aan het werk moet is de eerste stap én een hele belangrijke stap. Zonder inzicht zal de verandering niet ingezet worden. Het is ook een hele zware stap want toegeven dat het niet goed gaat is moeilijk.

Erkennen.

Zodra je het inzicht hebt dat er een probleem is komt het erkennen dat er een probleem is. Dat er belemmeringen zijn die opgelost moeten worden. Erkennen opent de deur naar het punt dat je ook echt naar je belemmeringen kan gaan kijken. Zonder erkennen heeft coaching geen zin. Je moet zelf zien dat er een probleem is. Het probleem hoeft niet eens heel duidelijk te zijn. Het gevoel hebben dat er iets niet klopt, dat je ergens tegen aan loopt maar het niet verwoorden kan is al genoeg. Het feit dat je erkent dat er een probleem is, is het belangrijkste. De hulpvraag moet van jou komen. 

Herkennen.

Zodra je gaat erkennen zal je langzaamaan gaan herkennen. Je zal gaan herkennen waar je belemmeringen zitten. Je zal je eigen gedrag gaan herkennen en waar de problemen liggen. Wat je nodig hebt om je belemmeringen aan te pakken. Daar voor moet je wel open en eerlijk naar jezelf kunnen kijken. 

Veranderen.

Zodra je kunt herkennen waar de belemmeringen liggen kan je beginnen met het veranderen van je gedrag. Je denken ombuigen van belemmerende gedachten naar helpende gedachten. En zo je belemmeringen te lijf gaan – je komt langzaam maar zeker dichter bij wie je werkelijk bent. De balans tussen hoofd en gevoel zal hersteld worden…… 

Dit proces kan heel confronterend, zwaar en lastig zijn. Met vallen en opstaan. Maar uiteindelijk brengt het je verder. Zal het je dichter bij je dromen brengen. Let your true colors shine! 

Heb je hulp nodig? Laat het mij weten, dan kijken we samen hoe je deze verandering kan inzetten. Gun jezelf deze investering, de mooiste investering die kunt doen voor jezelf en je omgeving. 

Coming out, de fases.

Wanneer je merkt dat je mogelijk (ook) op mannen valt kan dit heel verwarrend zijn. Het komt veel voor dat mannen twijfelen aan dat wat ze voelen. Zeker ook als je voorheen altijd relaties had met een vrouw of als je nu in een heterorelatie zit. Het is dan lastig om je voor te stellen dat je mogelijk (ook) op mannen valt. Waar komen deze gevoelens ineens vandaan? Om daar achter te komen doorloop je een aantal fases. Met of zonder hulp van een geaardheidscoach. Ik beschrijf ze hieronder.

Trigger.

Er is altijd een trigger geweest waardoor je mogelijke gevoelens voor mannen naar boven komen. Het kan een verliefdheid op een man zijn, een liefdesscène tussen twee mannen in een serie of film. Maar ook je ongelukkig voelen met je leven, je somber of depressief voelen, ongelukkig zijn in je heterorelatie en niet weten waar het vandaan komt of signalen die je krijgt vanuit je omgeving of je niet op mannen valt.

Verwarring.

Zo’n trigger (of triggers – vaak zijn het er meerdere) kan heel verwarrend zijn. Alle gevoelens en emoties die loskomen. Want waar komt dit nou ineens vandaan? Ik kan toch niet op mannen vallen, ik heb een hele lieve vrouw. Ik heb nog niet eerder deze gevoelens gehad voor een man, waarom dan nu wel? Je gaat opzoek naar antwoorden.

Je uit je twijfels voor het eerst.

Er komt een punt dat je je gevoelens en twijfels niet meer voor je kan houden. Het drukt te zwaar op je. Je lucht je hart bij iemand die je vertrouwt. Je spreekt voor het eerst hardop je twijfels uit. Dat je denkt dat mogelijk op mannen valt.

Gevoelens uitzoeken.

Je hebt voor het eerst uitgesproken dat je mogelijk op mannen valt. Dat kan voelen alsof je niet meer terug kan. Je gevoelens wegstoppen of onderdrukken, dat wat zo vaak lukte, lukt niet meer. Het is nu tijd om je gevoelens uit te gaan zoeken. Doe dit op jouw manier, in jouw tempo en laat je door niemand dwingen of vertellen wat je geaardheid is. Alléén jij kan daar antwoord op geven, niemand anders. Een goede geaardheidscoach of andere hulpverlener kan je hier in begeleiden en zal de regie bij jou laten.

Als je er achter komt dat je toch echt (ook) op mannen valt komt er een moment dat het de wereld in mag. Ook over dit moment heeft er maar één de regie en dat ben jij. Alléén jij bepaalt hoe je het je omgeving vertelt. Zit je op dat moment in een heterorelatie dan kan het fijn zijn dat je je partner meeneemt in je proces. Voor haar gaat er uiteindelijk ook veel veranderen.

Als je er achter komt dat het alleen nieuwsgierigheid is geweest, ook wel bi-schierig genoemd, dan stopt hier je zoektocht. Je bent dus niet romantisch of seksueel aangetrokken tot mannen. Hiermee heb je antwoord op je zoektocht.

Komen de gevoelens toch terug dan kan het verstandig zijn om (opnieuw) hulp te zoeken bij een geaardheidscoach. Mogelijk ben je toch niet zo hetero als je dacht.

Plan van aanpak.

Je bent erachter gekomen dat je homo- of biseksueel bent; maak dan een plan van aanpak.

• Hoe wil je het je omgeving vertellen?
• Wat verandert er allemaal voor je?
• Hoe ga ik om met deze veranderingen?
• Welke invloed heeft je geaardheid op bijvoorbeeld je huidige relatie met je vrouw, kinderen, ouders etc.
• Hoe zorg je ervoor dat je je gevoel blijft volgen?
• Gevoelens van schuld, spijt en/of schaamte kunnen naar voren komen. Hoe ga je hiermee om.

Een geaardheidscoach zal je helpen het plan van aanpak op te stellen en je begeleiden bij de uitvoering ervan.

Plan van aanpak uitvoeren.

Tijdens de gesprekken met je geaardheidscoach heb je helder gekregen wat je geaardheid is. Wat je hiermee wilt. Hoe je het je omgeving wil vertellen en welke consequenties het heeft voor je huidige relatie en je verdere leven. In deze fase word het contact met je geaardheidscoach nauwer. Je zal vaker contact met hem/haar hebben. In deze fase is het namelijk belangrijk om koers te houden. Je geaardheidscoach zal je hier bij helpen. In deze fase zal je ook mogelijk wat vaker twijfelen of je het allemaal wel goed doet. Je ben aan een verandering begonnen, je laat het bekende los en dat is spannend. Ondanks dat het bekende oude leven niet bij je past, het blijft spannend. Schroom dus ook niet om contact te zoeken met je geaardheidscoach.

En nu verder…..

Vaak word gedacht dat als je eenmaal uit de kast gekomen bent dat het dan ook klaar is. Helaas merk ik dat het proces dan nog niet klaar is. Er is namelijk een reden waarom je deze gevoelens bewust of onbewust hebt onderdrukt. Je het stemmetje dat jou precies vertelde wat er aan de hand was negeerde. Het kan belangrijk zijn om te onderzoeken waar dit vandaan komt. Welke waarden of gedachten hebben ervoor gezorgd dat je deze gevoelens niet toe hebt kunnen laten. Samen met een geaardheidscoach kan je helemaal schoon schip maken om je nieuwe, passende leven goed te beginnen.

Waarschijnlijk voel je je kilo’s lichter na je coming out. Voel je euforie, je kan de hele wereld nu aan. Je bent blij met je homo-leven. Maar vergeet niet dat je rugzak nog vol zit, het rouwproces – dat in mijn ervaring altijd volgt – ligt op de loer.

Deze fase herinner ik mij nog zo goed. De euforie, de hele wereld kon ik aan. Tot dat ik na mijn eerste afwijzing alsnog in een depressie belandde. Waar komt dit nou weer vandaan, ik ben toch uit de kast nu dacht ik. Ik kwam in het rouwproces terecht. Het oude leven loslaten. De rugzak (de gierput waar de deksel af kwam zoals ik het destijds noemde, want vol zat hij) moest leeg. Dit is mijns inziens een hele belangrijke fase die niet overgeslagen mag worden. Hoe graag je dat ook misschien zou willen. Want graven in je verleden en je belemmeringen zien is niet fijn. Dat doet niemand voor de lol. Laat je in deze rouwfase begeleiden door een geaardheidscoach.

Daarna kan je vol trots je nieuwe homo-leven gaan leiden. En kan je je ware kleuren laten schijnen. Gun jezelf dit!

Alle fases kunnen moeilijk zijn. Onmogelijk lijken. Het kan lijken alsof je er nooit uitkomt. Blijf volhouden, het wordt beter! Dat beloof ik je.

Wat is coaching?

Te vaak zie ik in mijn omgeving dat mensen het even moeilijk hebben, vast lopen in het leven. En daar niet over praten. Mogelijk door schaamte, het alleen wel denken te kunnen oplossen of door ontkenning (er is geen probleem, het gaat toch goed). Dat wil ik doorbreken door openminded te coachen, zonder waardeoordeel. Op basis van krachtgericht coachen in het hier en nu, op gevoel. Met de cliënt op zoek naar de eigen kracht die ergens verstopt zit. Positief coachen, haal het positieve maar naar voren zonder het negatieve te ontkennen. Maar wat is coaching nou precies? Dat ga ik je uitleggen.

Coaching.

Coaching is een gestructureerd en doelgericht proces waarbij de coach de gecoachte op effectieve wijze aanzet tot effectief gedrag door bewustwording en persoonlijke groei, het vergroten van zelfvertrouwen en het onderzoeken, ontwikkelen en toepassen van eigen mogelijkheden.

Bij coaching word je door doortastende vraagstelling en het inzetten van doelgerichte technieken aan het denken en vooral voelen gezet. Over jezelf, je gedrag ,gedachten en waar je belemmeringen liggen. Het voorhouden van deze spiegel geeft je inzicht en zelfkennis.

De antwoorden die je zoekt zitten wel in je. Diep verstopt maar ze zijn er. Samen met je coach ga je opzoek. Je coach zal altijd naast je staan maar kan je ook respectvol confronteren. Wat voor jou als cliënt heel lastig kan zijn. Maar uiteindelijk zal het je verder helpen. Het gaat je helderheid geven.

Een coach zal je nooit sturen. Alle keuzes om iets wel of niet te doen liggen altijd bij jou. Jij als cliënt zal in beweging moeten komen, de coach begeleid je. Het is de beste investering die je voor jezelf kan doen. Je zal er de rest van je leven profijt van hebben. Met mogelijk af en toe een APK-tje zoals ik dat noem. Het geleerde een beetje bijschaven in een extra consult.

Hoe vind ik nou de juiste coach?

Of een coach bij jou past is heel persoonlijk. Wat daarin belangrijk is dat er een klik is tussen jou en je coach. Om het coaching traject tot een succes te maken is het belangrijk dat je je veilig voelt bij je coach. Als de veiligheid er niet voldoende is kan jij niet diep genoeg graven, zal je automatisch terughoudender zijn. Dit heeft gevolgen voor het traject dat je samen loopt. Let daar dus goed op. Het gevoel moet goed zijn. Is dit gevoel er ergens in het traject niet meer, bespreek dit dan met je coach. Mogelijk is er een oplossing voor en anders kan je altijd wisselen van coach. Het is jouw traject, jij wil een hulpvraag beantwoorden dus jij staat centraal.

Mijn omgeving vindt dat ik hulp nodig heb? Ik vind van niet.

De hulpvraag moet van jou als cliënt komen. Als jij het probleem niet ziet die jouw omgeving mogelijk wel ziet heeft coaching niet zoveel zin. Om tot verandering te komen moet je zelf het probleem zien. Is dit niet het geval dan loop je de kans dat de inzet er niet genoeg is. Je zal aan het werk moeten. Toch zou ik adviseren het eerste gesprek aan te gaan. Want mogelijk komen jij en je coach wel tot de conclusie dat er wel een andere hulpvraag is. Een hulpvraag die wel vanuit jou als cliënt komt, waardoor de inzet er meer zal zijn. En mogelijk kom je ook nog wel op de hulpvraag die je omgeving ziet.