Ik ben een man net als jij. Een man die jaren heeft geworsteld met wie hij is. Nu ben ik gelukkig met wie ik ben en het leven dat ik leid. .. dat was niet altijd het geval.
Op mijn tweeëndertigste kwam ik uit de kast. Het was een weg van ruim twintig jaar. Rond mijn elfde merkte ik dat ik anders was. Dat ik jongens toch ook wel heel interessant vond. Lang gedacht ook dat ik biseksueel zou zijn. Maar ik wilde niet anders zijn, ik wilde in het standaard plaatje passen. En hield mijn blik dus op vrouwen. Ik heb mijn verliefdheden op vrouwen dus ook wel gehad. Althans verliefdheid binnen het referentiekader dat ik toen had. Het referentiekader dat je meekrijgt vanuit je omgeving. Maar die mannen bleven interessant, mijn blik werd er steeds naar toe getrokken. Ik bleef maar ontkennen dat het mogelijk was dat ik op mannen zou kunnen vallen. Er zeurde een stemmetje achter in mijn hoofd dat precies wist wat er aan de hand was, maar daar wilde ik niet naar luisteren. Dat stemmetje negeren daar werd ik heel goed in.
Er waren meerdere triggers die mij af en toe het stemmetje lieten horen. De trigger die mij dwong om naar dit stemmetje te luisteren was op een vakantie naar Griekenland in 2008. Op een Grieks strand kwam er ineens een jonge Griekse man langs lopen. Het gevoel dat ik bij hem voelde was ‘thuis komen’. Het voelde zo vertrouwd, echt, puur en kwam zo diep binnen. Dit is wie ik ben. Daar werd mij duidelijk dat ik het niet meer kon ontkennen. “Tijn, je bent homo” zei ik tegen mezelf. Vanaf dat moment is heel langzaam het proces van zelfacceptatie begonnen. In 2012, op een vakantie in Noorwegen, werd ik nog een keer gedwongen om naar het stemmetje te luisteren. Bij een kopermijn die we bezochten was een wel heel erg leuke man. Het oogcontact dat we hadden, het flirten. Van binnen stond ik in vuur en vlam maar van buiten kon ik niets laten merken want mijn ouders waren erbij. Voordat we naar de mijn reden had ik heel duidelijk aangegeven dat ik absoluut niet mee ging de mijn in. Kleine ruimtes en ik zijn geen vrienden, dus ik bleef wel in het restaurant zitten. Toen ik merkte dat hij onze gids zou zijn in de mijn, wilde ik héél graag mee de mijn in. Het theebusje dat ik bij hem kocht roept ook nog steeds hele fijne herinneringen op.
Eind maart 2014 ging ik richting de zoveelste depressie. Op aandringen van mijn moeder ben ik naar de huisarts gegaan om hulp te zoeken. Met tegenzin omdat ik al gemerkt had dat de reguliere hulpverlening mij hierin niet zo goed op weg kon helpen. In het weekend voor de doktersafspraak werd mij ineens duidelijk waar mijn depressies vandaan kwamen. Het werd tijd dat ik uit de kast kwam. Ik ging staan voor wie ik werkelijk ben, hoe spannend dat ook zou zijn. Het was ‘in het diepe springen’ want ik kon niet overzien wat er op mij af zou komen. Ik ben in het diepe gesprongen en heb er nog geen dag spijt van gehad.
De weg naar een gelukkig leven, dat echt bij mij past was niet gemakkelijk – mede ook door de invloeden van buitenaf. Stapje voor stapje bewandelde ik mijn eigen pad en ondervond ik wat voor mannen zoals ik de juiste manier is om de weg terug naar het hart weer te vinden. Hoe je kunt omgaan met alle (belemmerende) gedachten en emoties en hoe het is om te leven zonder je druk te maken over wat anderen vinden.
Ik gun iedere man deze weg terug naar zijn hart. Naar zijn gevoel/intuïtie. Om deze reden werk ik als geaardheidscoach voor Man To Be Coaching. Ik coach mannen die twijfelen over hun gevoelens voor mannen. Val ik nou op vrouwen, mannen of beide? Zit je met deze vraag dan help ik je graag.